Yeteri Kadar

Yeteri kadar umudum, yeteri kadar gücüm var.

Fazlasına ihtiyacım olmadığını düşünüyorum. Az olan nasıl yetmiyorsa, çok olan da o kadar ayak bağı, o kadar hayal kırıklığı yapıyor. Fazla umut, bende göz çıkarıyor.

Gözyaşlarımı silecek kadar umudum yok ama. Mesela kafamdaki intihar senaryolarının her birini öldürecek kadar da umudum yok. Sabah uyanmayı da istiyor değilim pek fazla.

Ama yeteri kadar umudum var. Gücüm var yeteri kadar.

Unutacağımı, her şeyi yakıp yıkacağımı, bütün hikayeyi yok edeceğimi sandım. Gereğinden fazla sandım hem de. Elimde kalan son gücümü de bu umuda verdim. "Bu kez başarabilirim." dedim ilk kez. Düşmem sandım. Acımaz sandım canım. Kalbim, kanamaz sandım.

Nasıl da yanılmışım ben? Nasıl böyle büyük bir boşluğun içinde yapayalnız kalmışım? Uzanacak olan her ele böylesine muhtaç kalmış mıydım hiçbir zaman? Hiç bu kadar acımış mıydı canım? Gözyaşlarım bu kadar yakmış mıydı yanaklarımı?

İlk kez mi sevmiştim bir adamı? İlk kez mi terk edilmiş, ilk kez mi aldatılmıştım?

Peki nasıl yeteri kadar umudum var hala?

Ne için yeterli kalbimdeki umut, kalbimdeki sevgi, kollarımdaki güç?

İnsan kendine yalan söyleyemezmiş. Söylese de inandıramazmış kendini o yalana.

Yeni öğrendim. Çok da acı öğrendim ama...

Biter sandım.