Denizimin Sesi Melodimin Esi

Nerden tanıyorum seni? Yüzün tıpkı ben gibi. Onlarca acı yüklenmiş omzuna ve kırışmış alnın. Bir şeyler düşünüyorsun belli ki. Kaşların çatık, uzaklara dalıp gidiyorsun tıpkı benim gibi. Bu düşünceler yabancı değil. Gözlerin hiç değil. Daha önce görmüşüm sanki. Sevmeye yeltenmemişim ama. Uçurumlar korkutur hep beni. Ve onlar birer uçurum. Yapmam gerekenin ne olduğunu bilmiyorum aslına bakarsan. Baksam, intiharların en büyüğü. Bakmasam da yavaş yavaş çağırırım ölümü. Ne yaparsam yapayım, öldüreceksin beni. Tanıyorum seni. Hiç yabancı değil gözlerin. Bakışların yabancı değil. Sen yabancı değilsin bana. Kalbim, sana yabancı değil. Tanıyorum da bulamıyorum bir türlü seni daha önce nerede sevdiğimi. Ne zaman incelediğimi yüzünü bilmiyorum aslına bakarsan. Hatırlat bana.

Şayet; Ölürsem ben bu gece, Kim bilecek nedenini? Beni öldürenin ne olduğunu bilen var mı? Günden güne ölüyorum. Hisseden var mı? Ne yazacak otopsi? Kan kaybı yahut kalp krizi. Kim bilecek için için eriyip tükendiğimi? Kim bilecek Kalbimin taşıdığı onlarca hüznü? Onlarca gözyaşını ve  Bu güne kadar milyon defa öldüğümü? Gidersem öksüz mü kalır dağlar? Yarım mı kalır şarkılar? Çıkar mı nazı çekecek biri daha? Peki yaşar mı Çağla her gün ölürken içten içe? Bir daha gülebilir mi bu gece? Bir sabah daha olur  Ve doğar mı güneş evime? Mutluluk yanaşır mı sineme? Ben ölürsem bu gece, Kimse bilmez beni öldüreni. Ölürsem şayet, Cinayete kurbandır bir tek. Ve bir katilim var. Nefeslerimi, umutlarımı, kalbimi Çalan, Paramparça yapan bir katilim var. Yüzü bende kaldı. Çiçekler susuz, Şarkılar yarım. Sevdaya dair her şey yarım. Bir şarkı bitti Ve bir şiir yarım. Umut, huzur, tebessüm Hepsi yarım. Sevdiğim şehir yarı

Yıllardır üstüne titreye titreye insan seven biriyken; Dostum tarafından bile incitilmek ağır gelir oldu artık. Neydi peki eksik kalan? Yarım kalan biram mıydı? Yoksa küçük kedime sunamadığım sevgim mi? Yoksa her defasında milyon kez gösterdiğim Hiçbir zaman görülmeyen Dostluklarım mıydı? Aşklarım mıydı yarım kalan? Şimdi tamam oldum derken Hep ben mi yok oldum? Hep ben mi harap oldum her aşktan? Ben mi yara aldım yalnız? Bir tek ben mi çektim böylesi acıları? Zor muydu bir kalpte yaşamak? Bile isteye girdiğin bir kalbi kırmamak Çok mu zordu be azizim? Yetmedim mi? Acılarım yetmedi mi? Sevgim yetmedi mi? Umutlarım yetmedi mi? AŞK yetmedi mi???

Gecenin zifirisinde küçük hücrenin bir köşesine sinmiş küçük bir kız var. Dünyanınsa o kızdan yok haberi. Göğsünde; yaraları... Derin mi derin. Acı mı acı. Kanıyor durmadan elleri. Durmadan yazan elleri kanıyor. Umutları kanıyor küçük kızın. Uykuları, saçları, bütün rüyaları kan kokuyor. Küçük bir kız, dizlerini göğsüne çekmiş ağlıyor gecenin sinesinde. Geceye sığınıyor. Saçlarını sigarasının dumanı okşuyor ve boşluk doluyor kollarına. Hayallerine gün batıyor. Doğmuyor hiçbir gün. Hiçbir mutluluk doğmuyor kızın gecesine. Bir hayalini daha sigarasıyla birlikte söndürüyor küçük kız. Bir umudunu daha öldürüyor. Sevdikçe sevilmiyor. Sevmiyor onu hiç kimse. Saçlarını kimse okşamıyor. Umut okşamıyor. Ve rüyaları! Birbirinden güzel bin bir rüya tersine çıkıyor. Bir damla daha yaş düşüyor yanaklarına. Gamzelerine birer damla daha yaş gömülüyor. Biraz daha yitiyor değerler. Güzel olan her değer terk ediyor küçüğü. Küçüğü terk ediyor hayat.