Yansımalar

Fotoğraflarını koyuyorum da önüme tek tek; buğulanıyor gözlerim. Yitirdiklerime değil; hiç sahip olamadıklarıma dertleniyorum mesela. Seninle geçiremediğim bir hayat, canımı acıtıyor zaman zaman. Mutlu olduğum anlarda yanımda arıyorum seni. Mutsuzluğumdan bahsetmiyorum bile ki başrol sensin nasılsa. Olmayışın...

Kimseler görmeden odamda yaşatıyorum seni. Duvarlarımda, satırlarımda, yastığımın altında...

Yastığımın kenarında asılı kalmış gülüşlerin var mesela. Başımın altında yastıktan önce kolun... Avuçlarımda ellerin ve sırtımda göğsün var yorgandan önce. Üşüdüğüm gecelerde sıkıca karnıma dolanmış kolların var. Ensemde nefes alışların ve saçlarıma karışmış kirpiklerin var.

Kahkahaların var evimin her köşesinde yankı yankı. Kokun var gizli saklı bi' yerlerde. İsmin var umutlarımda. Kurduğum her hayal adınla başlıyor ve her hayal kırıklığım son buluyor adınla. Yokluğun da en az varlığın kadar sarıyor bütün ruhumu. Daha fazla sarıyor hatta. Varlığının tam tersine üşütüyor beni geceleri.

Sen; yitirdiğim en sevdiğim eşyam gibisin tıpkı. Bir süre arayıp bulamayınca üzüldüğüm; sonrasında aklıma her geldiğinde bulmak için yollar düşündüğüm bir eşya gibi.

Yeni yaptırdığın dövmede yanlışlıkla atılmış bir çizik gibisin; dönüşü yok kolay kolay.

Güldüğünde; güneş açmış gibi sevinmeme sebep olansın.

Ve asıldığında yüzün; saçlarımı yolduransın.

Aslına bakarsan sen de farkındasın bir daha bu kadar sevilmeyeceğinin. El üstünde tuttuğumdan yitirdiğimin farkındayım ben de. Ama kıyamadım yüzünün asılmasına. Doyamadım gülüşlerine aşık olmaya. Kokunu içime çekmeye doyamadım be çocuk.

Kirpiklerini saymaya doyamadım.

Bakmaya doyamadım gözlerine.

Her hayalimin adını sen koymaya doyamadım.

Yıkılmalara, kırılmalara, gözyaşlarıma doyamadım.

Sana dair hiçbir şeye doyamadım ben.

Çık gel.