Meger

Meğer ben huzurun tanımını yapabilirmişim.
Mutlu olabilirmişim meğer.
Korkup çekinmek yerine, birazcık cesaretle muhteşem şeylere şahit olabilirmişim.
Tüketmezsem umutlarımı, küçük parçalar da olsa bırakırsam kalbimin derinlerinde,
En büyük özlemle beklediğim her şeye sahip olabilirmişim.
Meğer bir ömür varmış bana ait olan.
Beni dört gözle bekleyen, ağzımdan çıkan her kelimeyi dikkatle dinleyen
Kocaman bir kalp varmış meğer.
Sarıp sarmaladığında beni kollarında kaybeden,
Koklayarak öpen bir ruh varmış.
Meğer insan sorgularmış hayatını
"Daha önce yaşamış mıyım ben?" diye
Kollarına dolan huzurun kocaman olduğuna şahit olabilirmiş.
Mutluluktan da ağlayabilirmiş insan.
"Nasıl güzel sevgidir bu?" dermiş.

Bu kadar güzel bir sevgi varmış meğer dünyada.
Bir adam, bir kadını bu kadar güzel sevebilirmiş meğer.
Küçük bir şair, bu denli büyük sevilebilirmiş.
İki küçük yürek yan yana gelince
Kocaman bir dünya olurmuş meğer.
İki kişiye ait, kocaman bir dünya...

Meğer yanıbaşımdaymış huzur.
Meğer mutluluk tam buradaymış.
Sol yanımdan hiç çıkmamış.
Saklanmış kalmış orada aylardır.

Meğer üzerinde mum yanan bir pastadan fazlasıymış 23 Ocak'ta.
Meğer o küçük ama kocaman bir yürekmiş.
Varıyla, yoğuyla, bütün saflığıyla sunulmuş
Cüretkar bir yürekmiş.
"Mert olan her şey" başlı başına o yürekmiş meğer.
Sol yanımı yokladığımda,
Ruhumu huzurla saran yalnız O'ymuş.

İki küçük yürek yan yana gelince
Kocaman bir dünya olurmuş meğer.