Denizimin Sesi Melodimin Esi

Meğer ben huzurun tanımını yapabilirmişim. Mutlu olabilirmişim meğer. Korkup çekinmek yerine, birazcık cesaretle muhteşem şeylere şahit olabilirmişim. Tüketmezsem umutlarımı, küçük parçalar da olsa bırakırsam kalbimin derinlerinde, En büyük özlemle beklediğim her şeye sahip olabilirmişim. Meğer bir ömür varmış bana ait olan. Beni dört gözle bekleyen, ağzımdan çıkan her kelimeyi dikkatle dinleyen Kocaman bir kalp varmış meğer. Sarıp sarmaladığında beni kollarında kaybeden, Koklayarak öpen bir ruh varmış. Meğer insan sorgularmış hayatını "Daha önce yaşamış mıyım ben?" diye Kollarına dolan huzurun kocaman olduğuna şahit olabilirmiş. Mutluluktan da ağlayabilirmiş insan. "Nasıl güzel sevgidir bu?" dermiş. Bu kadar güzel bir sevgi varmış meğer dünyada. Bir adam, bir kadını bu kadar güzel sevebilirmiş meğer. Küçük bir şair, bu denli büyük sevilebilirmiş. İki küçük yürek yan yana gelince Kocaman bir dünya olurmuş meğer. İki kişiye ait, kocaman bir dünya...

Kafamı kurcalayan beynimi yiyip bitiren milyonlarca şey var. Ben kimim? Neden buradayım? Ne istiyorum? Aslına bakarsanız ne istediğimi çoğu zaman biliyorum. Çoğu zaman. Bazen elbette boşluğa düşüyorum. Bazen kendimi fazlasıyla arıyorum. Yaradılışı çoğu zaman sorguluyorum. Yazıyorum işte. Söyleyemediğim, içimi yiyip bitiren her şeyi yazıyorum. Bu yazının nereye bağlanacağını bilmeden yazıyorum mesela.  20 yaşındayım. Hayat bana birçok şey bahşetti. Hayat bana kendini bahşetti. Olmayı istediğim yerde olmayı istediğim gibi yalnızım. Tek başıma küçük hücremde yaşıyorum. Yaşamak demeyelim. Nefes alıyorum. Yaşamak bu değildir. Amaçsızca her gece uyuyup her sabah uyanmak değildir yaşamak. Benim için yaşamak yazmaktır. Şuan yaşıyor musun dersen bilmiyorum. Yazıyorum ama yaşadığıma emin değilim.  Hava kapalı yağmur var istemediğin kadar. Aşık olduğum şehre yakışmayacak kadar ıslak her yer. Küçük hücremde bir misafirim var. aynı rahimde benden 4 yıl sonra 9 ay yaşamış bir ufakl...