Bu Bir İtiraftır!

Evet yanlış okumadınız. Aylardır köşe bucak kaçtığım anılarım; bugün bir tokat gibi yeniden çarptı suratıma. Kalbimin en derini bugün yoklandı uzun zamanlar sonra. İtiraf edemedim. Sustum, dudağımı ısırdım. Gözlerimi kaçırdım biraz da. Doldu gözlerim. Yuttum her damla yaşı. Her damlasında midemi biraz daha bulandıran o tuzlu suyu bugün bir kez daha yuttum.

Yanıyorum. Alevlerin içine elimi uzattım bundan bir yıl önce. Sonra çektim sandım elimi. Tüküre tüküre, kusa kusa söndürdüm sandım avuçlarımdaki alevleri. Sönmüştü. Köz olmuştu. Bitmişti her şey. 

Üflemek yetiyormuş. Küçücük bir rüzgar, köz olan bir ateşi yeniden harekete geçiriyormuş. Bugün öğrendim evet! Öğrenmez olaydım. Parmak uçlarımda hissettiğim alevlerin bütün vücudumu kasıp kavurduğunu ve aylardır alev alev yandığımı tam da bugün öğrendim. 

Bitmişti. Bitirmiştim. Parçalaya parçalaya yok etmiştim kalbimi. Umutlarımın bileklerini defalarca kesmiştim. Hayallerimi asmıştım kalplerinden. 

Becerememişim.

O'nu bitireyim derken; farkına varmadan kendimi yok etmişim de O olmuşum ben. Yerine kimseyi koyamadığım adam olmuşum. Baştan aşağı O kokmuşum. Ruhuma bulaştırmışım onu. Bir kanser gibi sarmış ruhumu. 

Bedenime bulaşmış sonra. Her hücrem "O" diye nefes almış bunca zaman. 

Yanıyorum evet. Hayatım boyunca bir defa yaşayabileceğim bir duygu yüzünden alev alev yanıyorum. Tek başıma yanıyorum. Boyumdan büyük alevlerin içinde bir başıma çırpınıyorum.

Kurtulmak istiyorum. Aylardır kurtulmak istiyorum evet. Kurtulmam lazım çünkü, biliyorum.

Ama başaramıyorum. Kimse tutmuyor elimi. Hiç kimse alevlerinden arasından çekip de alamıyor ruhumu, bedenimi kimse kurtaramıyor. 

Evet seviyorum! Delirircesine seviyorum üstelik. Ve evet! deliriyorum! Ne kimseye söyleyebiliyorum ne de yaşayabiliyorum bu acıyı her şeyiyle. 

İşte şimdi size söylüyorum. 

Yanıyorum! Kıyametin ortasında kalmış ve bir çift cennet rengi göz için cehennemden biletini almış gibi yanıyorum. 

Cennete aşık olduğum için cehennemi yaşıyorum.

Alev alev yanıyorum.