Şarkılar, Şiirler Yasta

Ötme bülbül. Ötme!
Sen sen ol, gülü terk etme!

Kaçıncı bitiş, kaçıncı gidiş, kaçıncı gözyaşı bu?
Yüzümdeki çukurlar kaçtır doluyor gözyaşlarıyla?
Olgunlaşır mı insan acıyla?
Nasıl bir olgunluk bu peki?
Kalbinin en derini acırken, elinden gelen hiçbir şey yokken nasıl olgunlaşacak insan?

Yaz Çağla. Bir kez daha yaz.
Kimsenin okumayacağı satırları sırala peşisıra.
Belki hafifler omzuna binmiş acılar.
Belki kabullenirsin bitişleri.
Gidişleri kabullenirsin belki.

Sahi;
Kabullenir mi insan en sevdiklerinin gidişlerini?
Sol yanına yatırdığı, gecelerce kokusunu içine çektiği adamın gidişi nasıl kabul edilebilir ki?

"Gitme" demişken,
Nasıl çekip gider ki insan?

Birliktelik her daim mutluluğu mu gerektirir?
Birlikte ağlamaz mı iki insan?
Mutsuz olunmaz mı?
"Yeter ki onunla olsun.
Gerekirse mutsuzluk olsun."
Denmez mi?

Aşkın en büyük fedakarlığı değil midir mutluluktan vazgeçmek?

Ya kokusu sinmişse evin her yerine?
Ya sinmişse yastığa?
Baş konur mu bir daha o yastığa onsuz?
Bir daha girilir mi o yatağa yalnız?

Peki umut?
Biter mi insanın umudu?
"Bir daha dönmeyeceğim." diyerek gidilmişse bile
Vazgeçilir mi umuttan?

En kötüsü de yoktur senin hatan.
O da söyler bunu ve ona rağmen gider.
Gidişin sebebini bilmezsin
Ama o gider.

Geriye kalan;
Başucundaki hatıralar...
Yastıktaki aşk kokusu...
Mutfaktaki şişeler...
Yarım kalmış bir aşk...
Yarım kalmış bir kadın...
Yarım kalmış bir hayat...

Yarım kalmış her şey!