Denizimin Sesi Melodimin Esi

Gidişinin ardından geçen kaç vakit vardır bilemem. Saydım demem! Sana asla yalan söylemem. Bitişimin kaçıncı mevsimi geçmiştir bilir misin? Saydın mı beni ardında bıraktığın günleri? Geceleri sardın mı koynunda beni sarar gibi? Saklamadan gözyaşlarını Bu kez içine atmadan... Hıçkıra hıçkıra ağladın mı? Gecelerce... Güneş doğduğunda ise yaşıyor gibi yaptın mı hiç? Sen hiç sevdin mi beni? Kalbini kanatırcasına kana kana sevdin mi? Uyurken ben, Öptün mü saçlarımı? Kokumu hapsettin mi içine? Ben senin dokunduğun her saç telimi kestim sen gittikten sonra. Sen kokan yastıklara dokunmadım. Bir daha dönmedim sol yanıma. Nereden bilirdim ki yine geleceksin? Ve bilebilir miydim Beni benden çok seveceksin. Gidişinle hayatımdan uğurladığım mert olan her şeyi bir kez daha hayatıma almak, zor geldi bana. Bir kez daha gözlerine bakabilmek, tutabilmek ellerini korkuttu fazlasıyla. Kaybetme korkusu, göğsünde uyuma mutluluğundan ağır geldi. Git dedim sana! Uğruna canımı v...

Yeni bir hayata başlayabilmek için hayatımdan çıkardığım adamın gözlerindeki umutsuzluğu gördüm bugün. Gözlerindeki bulutları, akmamak için göz kapaklarını parçalayan damlaları gördüm. Sonra ben ne zaman bu kadar kötü biri oldum diye düşündüm. Onu kırmıştım. Bir zamanlar da o beni kırmıştı evet. İntikam alma gibi bir niyetim olmamıştı. Ya da olmuş muydu içerlerde bir yerde? Kalbinin acımasının ne demek olduğunu en iyi ben bilirdim. Buna rağmen nasıl incitmiştim o adamı? Ve işte karşımdaydı. Bana ne dediği belirsiz gözlerle bakıyordu. Belki nefret gizliydi o bakışlarda belki de hala seviyordu. Kanaya kanaya sevmeye devam ediyordu benim bir zamanlar yaptığım gibi . Peki ben nasıl unutmuştum onu? Ardından ağıtlar yakarken, nasıl uğurlamıştım kalbimden? Peki şimdi ne olacaktı? Nasıl yaşayacaktı adam? Gülecek miydi yüzü? Ne mutlu edecekti onu? Ya da var mıydı artık onu mutlu edebilecek bir şey? Yarattığım enkazın yanından geçtim bugün. Öylece bana bakan gözleri görmezden gelip başı...

Ötme bülbül. Ötme! Sen sen ol, gülü terk etme! Kaçıncı bitiş, kaçıncı gidiş, kaçıncı gözyaşı bu? Yüzümdeki çukurlar kaçtır doluyor gözyaşlarıyla? Olgunlaşır mı insan acıyla? Nasıl bir olgunluk bu peki? Kalbinin en derini acırken, elinden gelen hiçbir şey yokken nasıl olgunlaşacak insan? Yaz Çağla. Bir kez daha yaz. Kimsenin okumayacağı satırları sırala peşisıra. Belki hafifler omzuna binmiş acılar. Belki kabullenirsin bitişleri. Gidişleri kabullenirsin belki. Sahi; Kabullenir mi insan en sevdiklerinin gidişlerini? Sol yanına yatırdığı, gecelerce kokusunu içine çektiği adamın gidişi nasıl kabul edilebilir ki? "Gitme" demişken, Nasıl çekip gider ki insan? Birliktelik her daim mutluluğu mu gerektirir? Birlikte ağlamaz mı iki insan? Mutsuz olunmaz mı? "Yeter ki onunla olsun. Gerekirse mutsuzluk olsun." Denmez mi? Aşkın en büyük fedakarlığı değil midir mutluluktan vazgeçmek? Ya kokusu sinmişse evin her yerine? Ya sinmişse yastığa? Baş kon...