Denizimin Sesi Melodimin Esi

"Aklımı geri ver, sende kalmasın. Başka vücutları sevip de sen sanmasın. Aklını geri al, bende kalmasın. Başka vücutları sevip de ben sanmasın." Yeniden gelsen dünyaya, bir daha yaşasan onca aşkı; yine tadamayacaksın sana olan sevdamı. Nasıl taptığımı, nasıl gözümü kararttığımı iyi bilirsin. Bu yüzden paramparça olan benim; çiçek açan sensin. Bu yüzden kırıkları her yerine batan benim; paçasındaki tozu silkeleyip yoluna devam eden sensin. Karşına çıkacak olan kadınları sakın ben sanma. Çünkü yoktur benim kadar aptalı; kendini yoksayıp da senin mutluluğun için uğraşan... Senin kadar zekisi de yoktur. Nasılsa kendini parçalayan biri vardı. Sen neden parmağını kımıldatacaktın ki? Sevgiyse sevgi, tutkuysa tutku, zevkse zevk... İstediğin her şeyi aldın. Beni bile aldın benden. O kadar çok düşündüm ki seni; kendimi unuttum. Yemek yedim mi? Uyudum mu? İyi miyim? Sormaz oldum kendime. Aynalara da bakmaz oldum utancımdan. Kendimle yüzleşmekten korkar oldum. Biliyordum çünkü

Kısacık bir zaman önce duydum sesini. Sesin! Ağzından çıkan her hecede içime işleyen sesin... Yüreğimin her bir telini tir tir titreten, tüylerimi diken diken eden sesin... Kısacık bir zaman önce gördüm kalbini. Bir kuş kadar hafif, pamuk kadar narin, yumuşacık kalbin... Ruhuna çok yeni dokundum. Oysa çok önceden tanırdım seni. Bir başına ayağa dikilmeni, kimsesiz büyüyüp, kimsesiz yürümeni... Çok olmasa da sevdiğin zaman nasıl güzel sevdiğini ne kadar uzun zaman önce öğrendim ben; bilmezsin. Tamam biliyor da olabilirsin belki. Gözlerin... Sonu mutlu olmasa da yolu mutlu olabilecek bir masala davet etti beni. Memnun oldum hem de nasıl! Benim ihtiyacım vardı sana çok uzun zamandır. Öyle ansız oldu ki gelişin! Öyle ansız girdim ki hayatına... Evet ben girdim senin hayatına. Senin aklında dahi yoktu. Damdan düştüm ben senin yanıbaşına. Damdan yuvarladım kendimi. Uzun zaman önce varlığından haberdar olduğum adama dokunamadan bir ömür geçirmiştim adeta. Sesini bir kez olsun duyamada

Yüzümdeki kocaman tebessümden kalan birkaç parça, bin parçaya bölünmüş kalbim, üzerinde tepinilmiş umutlarım, hayal kırıklarım ve kocaman aşkım! Toparladım hepsini bir araya. Birer sandalye çektim her birine. Birer bira açtım sonra. Mezarlık manzaralı, rüzgarı hiç bitmeyen balkonumda… Ne tatlı! Kavurucu sıcakla boğuştuğum günlerin serin akşamlarında seninle içecektim biramı. Sensizliği değil de seni yatıracaktım dizlerime. Şiirlerimi göz bebeklerine dalıp dalıp yazacaktım. Sana her saniye yeniden aşık olacaktım. İmkanlar yaratacaktım kollarına koşmaya ve yanında olduğum her an yeniden inanacaktım; inanmadığım onca şeye. Bütün şansımı, elime her geçtiğinde sana saçacaktım. Sen benim en büyük şansımdın. Çünkü içinde sen olan her şey şanstı. Sen; yaşayamadığım en büyülü, en güzel şeydin. Yaşayamadım; çünkü izin vermedin. Gözlerini bile ezberleyemedim ben senin; vücudundan ziyade. Saçlarına bulaşmadı kokum. Sesimi ezberleyemedin. Göğsünde yatamadım senin; hayallerinde yatamadı

           -Artık gitme vakti…             O şekilde ne kadar kalmıştık bilmiyorum ama hıçkırıklarımın ve gözyaşlarımın dinmesine yetecek kadar kaldığımız kesindi. Güneş kalan cesaretini toplamış ve artık gitmesi gerektiğini bir çırpıda söylemişti. Yeniden bir yumruk oturmuştu boğazıma. Yutkunamıyordum. Burnumu çeke çeke yüzümde kalan son damlaları ellerimin tersiyle sildim. Güneş çoktan ceketini ve ayakkabılarını giymiş, kapının önünde duruyordu.             -Vedalaşmayacak mıyız? Son kez sarılmayacak mısın?             Kollarını açmış, cennet gözleriyle gözlerimin içine bakıyordu. Dizlerim kitlenmiş gibi hareket edemiyordum. Sarılsam; bir daha bırakamayacaktım. Sarılmasam da kendimi affetmeyecektim. Henüz kararımı verememiştim ve Güneş artık kollarını indirmişti.             -İyi bak kendine gökkuşağı! Bir an önce kendine seni hak edecek olan bir Güneş bul.             Arkasını dönüp çıkmıştı eşiğinde durduğu kapıdan. Evimden çıkmıştı Güneş. Bir daha da hiç g

          Selin gittikten sonra istemeye istemeye de olsa salonun köşesine yerleştirdiği abajuru açıp ışığı kapattım. Abajurun salonu aydınlatmasına mumlar da yardım ediyordu. On altı tane mumun (Çok abartılı olduğunu düşündüğüm için ısrarla sayısını belirtiyorum.) alevlerinin tavanda dans edişini izlemekse muhteşemdi. Bir görüntü bu kadar mı huzur verirdi insana ve böylesine umutla sarar mıydı dört bir yanını?             Ben alevlerin dansını izlerken kapı çaldı. Her zamanki gibi kalp atışlarım değişmiş, elim ayağım uyuşmuştu. Bu hep böyle mi olacaktı ya? Ben bu adamın karşısında sakin sakin duramayacak mıydım hiç? Bir yerlerim illa da uyuşmak zorunda mıydı yani? Kapının önüne gittiğimde birazdan kalbimin duracağını düşünüyordum artık. Soluk alışlarım bile hızlanmıştı. Göğüs kafesim hızlı hızlı kalkıp iniyordu. Kalp krizi geçirmeden kapıyı açmam lazımdı artık. Son kez boğazımı temizleyip, saçlarımı ve elbisemin eteğini düzeltip yüzüme bugüne dek kimsenin görmediği; en özel

-Bu akşam müsait misin? Kalbimi yerinden söküp boğazımda saniyede bilmem kaç ritimle atmasına neden olan mesaj iki gün sonra gelmişti nihayetinde. Öğle vaktiydi. Her şeyi hazırlamam için yeteri kadar zamanım olacaktı. Hoş! Bir saat sonra geliyorum dese de hazır olurdum zaten ben. Güneş’im sonunda benim olmaya geliyordu. Sonsuza dek üstelik. -Evet müsaitim. -Tamam o zaman akşam sekizde sendeyim. Şarap içeriz dimi? Şarap mı demişti o? Bildiğin şarap yani. Hani romantik akşam yemeklerinin tamamlayıcısı olan şarap… İçeriz tabi Güneş’im. İçmez olur muyuz? Sen şarap içersin ben şarap niyetine gözlerini içerim. En çok da ben sarhoş olurum ama. -İçeriz tabi. Güneş’le akşamı kararlaştırdıktan sonra Selin’i aradım hemen. -Koş kızım koş! Güneş geliyor bu akşam. Karşılıklı bağrışlar, çığlıklar ve benim mutluluk gözyaşlarımın sonrasında Selin nihayetinde gelebilmişti. Bu akşam benim zafer yemeğimdi. Aylarca geceme doğurmak için sancısını çektiğim güneşimi niha

İki haftalık zorlu sınav maratonumu bitirdiğimde Güneş’ten hala ses çıkmamıştı. Koray zaten vefasızdı, arayıp sormazdı. Güneş de ne Koray’ı ne de beni aramıştı. Gökmen de kayıplardaydı. Bir şeyler dönüyordu. Bu kadar suskunluk hiç hayra alamet değildi. Artık hiç yoktan Gökmen’i arayıp bir şeyleri yoklamam gerekiyordu. -Nasıl gidiyor canım? Sesin soluğun çıkmıyor? -Asıl senin çıkmıyor. Sevgilinden bize vakit ayıramaz oldun. -O gece ayrıldık biz Poyraz’la. Çok da önemli bir şey değildi zaten. -Aaa ciddi misin? Şaşırmıştı. Ama şaşkınlığının yanı sıra bir de tereddüt vardı sesinde. Birazcık da endişe. -Niye noldu? Neyine şaşırdın bu kadar? -Ne bileyim kızım. Güneş defterini kapattın sanıyordum. -O defter hayatıma giren biriyle kapanacak bir defter değil canım. -Unutmaya çalışıyordun ama? -Napmaya çalışıyorsun Gökmen? Amacın ne? Bir şey mi biliyorsun? -Hadiii… Yine başladın deli deli konuşmaya. Ne bilicem kızım. Güneş İstanbul’da. Ben ayrıl