Denizimin Sesi Melodimin Esi

Geçmişten bugüne değişen çok şey var. Değişmemesi mümkün değil aslında. Olması gereken oluyor; hep olduğu gibi... Olması gereken beni eksiltiyor, enkazlara gömüyor. Benim ruhumdan her adımda bir parça alıp da götürüyor. Getirmiyor geri. Ne götürdüğünü getiriyor ne de yenisini... Her geçen gün biraz daha eksiliyorum. Biraz daha bıkıyorum kendimden. Kendim! Bir zamanlar nasıl severdim. Sevişlerimi severdim bir zamanlar. Yıldızlar ekleye ekleye severdim. Parmak uçlarıma kalkıp gözlerim kapalı sonsuz kez dönerdim. Sevdiğim zamanlar ne güzeldim! Ne huzurlu, umutlu, nasıl mutluydum. Yüreğime aşk değerdi ve ben baştan aşağı aşk olurdum. Aşk kokardı saçlarım. Hiç olmadığım kadar fazla olurdum. Ruhum fazlalaşırdı. Ruhum; bedenime sığamayacak kadar çok olurdu. İç organlarımın her biri sevgiyle dolup da taşardı. Eksildim. Her yeni gün; biraz daha çaldı sevgimi, ruhumu... Umut getirmedi. Kalan umudumu alıp da götürdü. Getirmedi geri. Nefesim eksildi. Daha çok sigara içtim her geçen gün

Ben ne çok sevdim senden sonra içmeyi, tanımadığım kollarda dans etmeyi, tanımadığım yataklarda uyanmayı... Ruhu çekilmiş bir bedene hapsolmayı, alkolün damarlarımla ilk buluştuğu an söylenen şarkıları... Ben nasıl da şen kahkahalar atardım senin kollarında. Dudaklarım birbirine kavuşmazdı mutluluktan. Kalkan her kadeh senin şerefine tokuşturulurdu uzaktan uzaktan. Ne çok sevdim ben ruhsuz bedenimi. Müziğin ritmiyle sağa sola sallanan, düştüğü yerde yabancı bir kolda ayağa kalkacağını bildiğim orospu bedenimi. Sevdim mi gerçekten? Senden sonra dokundum mu boynuma? Damarlarımın üzerinde bıraktığın küçük izleri kaç kez okşadı parmaklarım? Peki başka parmaklar? Ne çok sevdim adını ilk kez duyduğum barlarda bir göz kırpmayla gelen içkileri. Oysa sen varken nasıl da usluydum. Kollarında eşlik ederdim ilk kez duyduğum müziklere. Sırtımı dönerdim sana ve bilirdim ki karnımda kavuşacak ellerin. Dudakların defalarca kez boynumla sevişecek insanların ortasında; hem de hiç utanmadan. Be