Denizimin Sesi Melodimin Esi

Kendime bir karakter yarattım. Sıfır kilometre... Nasıl yaptığımı sormayın. Yapamayacağımı da söylemeyin. Yaparım çünkü. İsteyen herkes başarabilir bunu. "Yıllarca aptal gibi kimliğimi arayıp gidip en boktan karakterin üstüne koydum." Tıpkı bu dizedeki gibi oldu. Kim olduğumu, ne olmak istediğimi, ne zaman mutlu olduğumu aradım yıllar yılı. Bulamadım. Hepsinde yamalı mutluluklarım oldu. Ağız dolusu kahkahalarıma birer kurşun sıkıldı her defasında. Sonra hiçbir zaman doğru düzgün çalışmayan beynim yine aptal adımlarından birini attı. Hepsini denemiştim mutlu olmak için. Denemediğim son bir vardı. Ne kaybederdim? "Dibi görmüşsen bir sonraki hamlen yukarı doğrudur." Batabileceğim daha fazla bir çukur yoktu. Ben zaten en dipteydim. Ne yaparsam yapayım kendimi daha fazla mahvedemezdim. Niye burada uzun uzun açıklama yapıyorum ki size? Kimsiniz siz? Ben dibi boylarken tuttunuz mu elimi? "Yapma!" dediniz mi bir gün olsun? Uzattınız mı elinizi? O y

Post-itler ne içindir? Bir şeyleri unutmamak, yapılacakları zamanında yapmak veya sevgiliden önce evden çıkmak gerektiğinde uyandığında merak etmesin diye ona haber vermek için. Başucuna konulacak güzel bir günaydın mesajıdır post-it. Basittir ama tebessümü oturtuverir sevgilinin dudaklarına. Siz evinizde post-itlerle yaşadınız mı hiç? Bir iki post-it değil. Bir iki gün değil. Uzunca zamanları bir şeyi “unutmak” için post-itlerle ilan ettiniz mi evinizin her köşesinde? Ben ettim. Gözümü açtığım andan, evimde attığım her adımımda unutmamak için her yere yapıştırdım notcukları. Unut dedim kendime günde milyon kez. Seni sevdiğini unut. Sana dokunduğunu da. Göğsünde uyuduğun her geceyi unut Çağla. Hiç olmadı say. O hiç bakmadı senin suratına. Hiçbir zaman gülümsemedi ve asla gelmedi sana varıyla yoğuyla. Yoktu o. Sokakta gördüğün her insan gibiydi. Bir gün aynı yolda yürüdünüz farkına varmadan. Ama asla kesişmedi yollarınız. Asla tutmadı elini. Sen aşık olmadın ona. Yoktu o yok! U