Denizimin Sesi Melodimin Esi

Benim bir evim vardı bundan yıllar önce. Ruhumu bile içine saklayabildiğim bir evim... Öyle bir evdi ki benim çocuk kahkahalarım yankılanırdı duvarlarında. Küçük oyunlarım, küçük zaferlerim gizliydi kapı arkalarında. Bir adam saklamıştı her birini. Hiçbir anımı kaçırmamak adına.  Evim, o adamın sırtıydı. Gözleri; gözlerimdi. Görmem gerekenleri bir bir gösterirdi bana; hiç çekinmeden. Ruhumu pamuklara sarar da öperdi. Doymazdı sevmeye, beni yüreğine yerleştirmeye doyamazdı. Küçüktüm daha. Ne hediye vereceğimi bilemezdim sevgisine karşılık. Farkına varmadan ruhumu bırakmıştım kollarına. Birlikte uyuduğumuz ne kadar gece varsa her birine ayrı bir parçamı armağan etmişim. Ben ne çok sevmişim! Boyundan büyük gülüşleri vardı adamımın. Boyu kadar da kalbi... O koca kalpte küçücük ben... Öyle küçük ki onun sevgisiyle devleşen... Kafa tutan dünyaya... Elimi tuttukça bütün korkuları yenebilen...  Yaşadığım koca bir aşk vardı. Yüreğimle doyasıya sevdiğim, evimi, ruhumu, huzur

Sevemediğim iki mevsimden birindeyim. Yine hazan, yine hüzün, yine sonbahar... Yine acı, hep acı... Kalbime imza atan ne kadar adam(!) varsa, Ekimi seçti. Ekimde ektiler isimlerini yüreğime. Soyadını adı bellediğim de, gözlerini cennet bellediğim de... Sahi! Hangisi adamdı? Hangisi yanımda kaldı?  Her evlenelim dediğinde ısrarla evet dediğim mi yanımda şimdi yoksa parmağına içinde ismimin yazmadığı yüzüğü takan mı?  İkisi de yok. Bir fark var yalnız: Biriyle aynı mahalleyi paylaştığım halde bir gün olsun çalmıyor kapımı. Parmağında yüzük olansa bulduğu her fırsatta çaldırıyor telefonumu.  İkisi de benim seçtiğim adam... Zamanında kalbimi kanatırcasına sevdiğim adam... Biri çok sevdiğini iddia eden, diğeri beni hiç sevmeyen... Ona rağmen hala yanımda olabilen... Ekim 30. İki adam verdin kalbime, hayatıma iki hikaye verdin.  Sonbahar... Her güzel hikayemi çaldığın gibi o iki adamı da yok ettin. Sahi! Bu sefer nasıl bir sürpriz bekliyor beni?